Bologna Kitap Fuarı için ilk kez İtalya’ya gittiğimde, dönemin temsilcisi Mehmet Demirel beni müzik mağazasına götürdü.
Yetkiliye Leyla Gencer’in kayıtlarını aradığımı söyleyince orada çalışan herkes benim çevremi sarmış, uzun çalarların rafına götürmüştü.
Onların telaffuzuyla ‘Cencer’, onlar için önemli bir sanatçıydı, ben de onun ülkesinden geldiğim için ilgileniyorlardı. Ne yazık ki bu kayıtlar korsandı, adı da ‘Leyla Gencer Sahnede’ idi.
Gencer’i ilk kez Tepebaşı Dram Tiyatrosu’ndaki Tosca’da dinledim, seyrettim.
Yıllar sonra ülkesinde bir temsil vereceği için uzun bir kuyruk vardı, bilet almak için.
Beni onunla tanıştıran Filiz Ali’ydi. Nişantaşı’ndaki evinde ziyaret etmiştik.
Bu tanışmadan sonra onun yükseliş öyküsünü okudum.
Konuşmaları da büyülemişti. En hoşuma giden, bir açıklamasıydı. Nefes nefese turnelerde hep yaşamı otel odalarında geçmişti, kendisine yaşadığını, ev sıcaklığını anımsatacak bazı küçük eşyaları odasına girer girmez yerleştirdiğini söylemişti.
Orkestra şeflerinin de aynı kaydı başka başka orkestralarla doldurmasını da eleştirmişti. Yıllar sonra Bernard Haitink de aynı düşünceyi bir yazısında belirtmişti.
Aya İrini’deki icralarını dinledimi ünlü piyanist Nikita Magaloff eşlik etmişti. Konser salonunun kapısından girer girmez bir alkış tufanı başlardı.
Geçen hafta birçok toplantıda anıldı, unutulmadığına tanık olduk.
Tanıdıklarınızın ölümü buruk bir duygu yaratır insanda, vasiyeti üzerine külleri Boğaz’ın sularına serpilirken sevenler oradaydı.
İKSV adına bir yarışma düzenlemişti, jüriye dünyanın tanınmış müzisyenleri, orkestra şefleri jüri üyesi olarak Türkiye’ye gelmişlerdi. Yarışmayı kazananlar bütün dünyadan davetler alıyorlardı.
Mehmet Demirel, beni sanatsever çevresine tanıttığında, konservatuvar öğrenimleri görenler ona seslerini dinletmek için sıraya girmişlerdi. Birkaç kişiye aracı oldum, Leyla Gencer de büyük bir incelikle aracılığımı kabul etti, onları dinledi.
Gönder