Cuma akşamı FİFA sıralamasının 132’ncisi Letonya’ya karşı mucizevi bir galibiyet aldık. Karşımızda Moritanya’dan, Faroe’den, Madagaskar’dan daha zayıf bir futbol takımı vardı. Rakip 10 kişiyken beraberlik golünü yedik ama 90+5’te ekstra bir sayı ve galibiyetle döndük Riga’dan.
Dün akşam Samsun’da karşılaştığımız Galler için de ada medyası pek iyi şeyler söylemiyordu: Katar bileti aldıktan sonraki 11 maçta 1 galibiyet aldılar. Bu maçların 10’unda gol yediler. Bale ve Allen gibi aslarının milli takımı bırakması sonrası süreçte zorlanıyorlar, dün sahaya çıkan oyuncuları da çok formda sayılmazlar: Kaleci Ward, küme düşen Leicester’da formayı kaybetmişti. Mepham-Rodon takımlarının alternatif stoperleri. Dan James Leeds’le, Ampadu Spezia ile küme düştü. Brennan Johnson ve Wilson dışında da sezonu düzenli 11’de oynayarak bitiren adamları yoktu sahada.
GALLER’iN UMUDU KONTRATAKTI
Galler koçu Rob Page’in Samsun’a gelirken görevini kaybetme endişesi yaşadığı bence açıktı. Zira Ermenistan’dan sonra Türkiye’ye karşı da utanç verici bir yenilgi almamak adına sahaya klasik santrforsuz çıktı. Morrell’le orta sahayı dörtleyerek en uca iki kanat oyuncusu Johnson-James’i koydu. Yani bir bakıma 4-6-0’la tek umudu kontrataktı onun da.
Türkiye cephesindeyse ilk 60 dakikada değişen pek bir şey yoktu. Riga’da olduğu gibi, Samsun’da da ilk bir saat hiç iyi oynamadık. Son bölümdeyse Umut ve Arda’nın girişi sonrası canlandık, atak sürekliliği sağladık ve hak ederek kazandık maçı. Milli takımımızın bu hayati galibiyetinin ardından şu iki soru takılıyor ister istemez akla:
Gönder